Page 477 - Os erm Venlo

Gedenkteken Burgerslachtoffers Onthulling, 25 november 2004

Veel herinnert Emile Kerren zich niet van de oorlog. Wel dat het een

verschrikkelijke tijd was. “Als we op straat speelden, werden we vaak

gewaarschuwd binnen te komen. Dan moesten we om giftige

fosforplekken op straat heenlopen. Die fosfor kwam van de bommen."

Hij wordt ook geplaagd door andere beelden. "Beelden van dat ik een

paar keer in een schuilkelder zat, met allemaal prevelende, biddende

mensen om me heen. Of mijn vader en moeder, twee broers en zus

erbij waren, weet ik niet meer. Ik voel dan opnieuw angst, angst,

angst."

Naarmate Emile Kerren ouder wordt, moet hij steeds vaker aan de

oorlog en de bombardementen op de bruggen denken. Hij heeft zijn

moeder vreselijk gemist, te meer omdat hij niet goed overweg kon met

de vrouw waarmee zijn vader hertrouwde. Soms kan hij er niet van

slapen. In zijn woonkamer staat een portretfoto van zijn moeder,

omringd door hemzelf en broer en zus. Die is een half jaar voor haar

dood genomen. Ervóór brandt dag en nacht een kaarsje. Op het graf

van Maria Kerren-Wallitzky, waar hij wekelijks nog troost zoekt,

brandt ook altijd een kaars. "Typisch, maar juist gisteren viel er een

brief van de gemeente in de bus dat het graf toch niet geruimd hoeft

te worden, zoals mij eerst bericht was. Gelukkig kan ik de huur

verlengen."

Een paar jaar geleden schreef Kerren een brief aan burgemeester

Schrijen met het verzoek een Gedenksteen voor de brug-

bombardementen te plaatsen, met de namen van alle slachtoffers erop.

Hij kreeg een brief terug dat in plaats daarvan werd gewerkt aan een

oorlogsdodenboek. Toen dat alsmaar uitbleef, schreef hij opnieuw,

gesteund door het gemeenteraadslid Frans Maesen. "Toen werd ik door

de burgemeester ontvangen, en is de Gedenksteen alsnog De initiatiefnemers: Emile Kerren en zijn vrouw Doortje Kerren-Peeters.

rondgekomen. Zij het zonder namen erop."

-476- -477-