Page 469 - Os erm Venlo

Tweede Wereldoorlogervaringen - vervolg - door: W. van der Randen

Daar staan werkelijk nog huizen! Bijna een hele straat. Helaas het is

slechts schijn, een grijzend masker. Achter de nog tamelijk uitziende

gevels is het een puinmassa. Een enorm ruïnenveld, midden er in een

gave brandkast. Het is de brandkast van het belastingkantoor. Een

ander ruïnenveld: één muurtje staat nog, daartegen rust op drie poten

een gaaf etalagepaard van een zadelmaker. Zijn glazen ogen fonkelen

dwaas. Vijf meter daarvandaan stierven zeven mensen in een kelder.

Requiem aeternam. Ik loop verder. Onder deze puinhopen riepen

slachtoffers nog dagen. En toen de hulpploegen koortsig werkten,

verschenen plots de moffen en sleepten ze mee in verbanning. Zó

leefde en stierf Venlo. Dit was een vrolijke, bloeiende stad, "het stadje

van plezeer". De Venlonaars konden zingen en lachen en deden het

ook. kluis

Het volkomen
vernielde

Arsenaal.

Linksboven de
kluis waar Wiel

Göbbels zich
tijdens een
bombardement

in opsloot. Toen
hij na het

bombardement
de kluisdeur
opende, was er
alleen nog puin.

-468- -469-